Al enkele jaren ben ik op zoek naar een oplossing voor de pijn die het overlijden van Salina veroorzaakt heeft.
Sinds ik de afgelopen maanden dier na dier moest afgeven, is die zoektocht alleen maar groter geworden, tot op het punt dat ik er een heuse opleiding voor ging volgen.
Nu zou ik wel van mijn pijn verlost geraken!
Eindelijk zou ik begrijpen hoe rouw werkt en hoe ik het kan oplossen.
En dan was daar die befaamde les, waar ik eindelijk antwoorden zou krijgen.
En dat antwoord viel me nogal rauw op m'n dak...
Er is namelijk geen oplossing.
Wat!?
Zit ik jaren te zoeken achter iets wat niet bestaat?
Geen mens, geen oefening, geen boek of filmpje wat mijn pijn weg kan nemen?
Nee...
De enige oplossing is terug te gaan naar hoe het was,
en laat dat nu net het enige zijn wat niet mogelijk is...
Geen oplossing dus...
Het enige wat we kunnen doen, is manieren vinden om de pijn te kanaliseren.
Een manier vinden om uiting te geven aan onze gevoelens en emoties.
En een manier vinden om onze geliefde, die zo ver weg lijkt te zijn, toch dichtbij te houden.
Het heeft echt een tijdje nodig gehad voordat dit volledig bij me binnen gedrongen was.
Het maakte me boos en verdrietig.
Ik ben zo'n mens wat voor elk probleem wel een oplossing kan bedenken, al kost het me jaren, ik moet en zal een oplossing bedenken,
en nu liep ik ergens tegenaan waar geen oplossing voor is.
Alleen maar
voelen,
beleven
en
accepteren.
Als ik die 3 woorden neerschrijf, lijkt het allemaal zo simpel.
"Gewoon even" voelen, beleven en accepteren en dan zijn we er.
Maar ik weet als geen ander dat dat niet "gewoon even" is.
Ik weet als geen ander dat dat verdomd pijn kan doen en dat je compleet verteerd kan worden door schuld, schaamte, verdriet en gemis.
Dus ging ik verder op mijn Pad,
op zoek naar manieren om al deze emoties te leren kanaliseren...
Reactie plaatsen
Reacties