De eerste uren na een verlies zijn voor iedereen anders.
Iedereen gaat anders om met de pijn die het verlies met zich meebrengt en dat is helemaal ok!
Iedereen heeft immers nood aan iets anders en geen enkel verlies is te vergelijken.
Ik heb mezelf de afgelopen maanden geobserveerd en heb bij mezelf een interessant patroon ontdekt.
Ik ga nu spreken over wat ik doe bij het verlies van dieren zoals eenden, kippen, konijnen, cavia's,... en dan vooral bij verliezen die er zwaar inhakken.
Bij het verlies van een hond is het anders, omdat dat voor mij ook gewoon anders is/voelt.
Gisteren moest ik (compleet onverwacht) afscheid nemen van Guppy, mijn konijn (voor de duidelijkheid :p)
Hoe ze aan die bijzondere naam komt is een ander verhaal, voor een andere keer.
Guppy was voor mij een heel speciaal konijn.
Uiteraard zie ik al mijn dieren graag, maar sommige springen er gewoon uit, daar heb je een andere/diepere band mee dan de anderen.
Guppy was er zo eentje;
Hondsbrutaal, deed alleen maar haar eigen zin, hanteren was bijna onmogelijk en als je niet oppaste sproeide ze zo tegen je benen :p
Heerlijk!
Wat heb ik genoten van dat dier.
Maar aan alle mooie verhalen komt een einde, zo ook aan het verhaal van Guppy...
De eerste uren na een verlies, is er bij mij totale ontreddering.
Wat is geweest, flitst aan mij voorbij.
Wat nooit meer zal zijn, slaat een diep gat in mijn hart.
De eerste uren zijn bij mij uren van "het niet weten".
Ik weet niet meer wat boven of onder is en ik weet niet meer wat te doen.
Compleet verslagen loop ik doelloos door huis en tuin.
En dan gaat er ineens een knop om...
Een knop waar ik geen idee van heb waar die staat, maar ineens moet er actie komen.
Ik begin hokken te verbouwen, ruimtes te veranderen, dieren te verhuizen,...
24u na het verlies, zie je vaak amper nog dat er ooit sprake geweest is van het dier.
Zo ook gisteren;
Om 10.05u is Guppy gestorven, om 13u ben ik haar verblijf beginnen poetsen, de cavia's zijn naar daar verhuisd, haar vriendje Joey heeft een nieuw verblijf gekregen, we hebben Guppy begraven, de hele stal is opgeruimd en heringericht,...
Moest er vandaag iemand bij mijn dieren komen, dan zou ik kunnen zeggen;
Guppy? Nooit van gehoord...
Uiteraard heb ik wel van Guppy gehoord!
Tijdens het hele proces was ik dan ook de hele tijd met haar bezig.
Heel bewust.
Haar laatste keutels opruimen, haar laatste haren wegvegen, de drinkbak waar ze het laatst uit gedronken heeft afwassen,...
Af en toe een traan wegpinken.
Met haar vriendje Joey een gesprekje voeren over hoe we nu zonder haar verder moeten.
En vanbinnen kei hard huilen en een beetje mee sterven...
Want dat doe ik...
Telkens een geliefd dier sterft, sterft er een stukje van mij mee.
Een stukje wat ik misschien niet voor altijd kwijt zal zijn, maar wat nooit meer hetzelfde zal worden.
Ik neem dus heel bewust afscheid,
vooral van de handelingen, het verblijf en de spullen die vanaf dan niet meer nodig zijn.
Dat ik het zo snel doe, is een soort overlevingsmechanisme.
Enerzijds bezig zijn en mezelf afleiden,
anderzijds alle sporen wissen zodat ik er zo weinig mogelijk mee geconfronteerd word dat,
dat wat was, niet meer is.
En het geeft me ook wat blijdschap.
Het verblijf van de dieren die er wel nog zijn, wordt vaak groter en beter gemaakt waardoor er bij hun blije snoetjes zijn,
die vervolgens weer een glimlach op mijn gezicht toveren.
Want dat is alvast iets wat ik de voorbije jaren geleerd heb;
Het is niet omdat je in rouw bent, dat het verboden is om te lachen.
Lachen en huilen kunnen hand in hand gaan.
Hoeveel pijn je ook hebt,
hoe groot het gat in jouw hart ook is,
jouw dier zou nooit willen dat jij je glimlach verliest...
Reactie plaatsen
Reacties