In december gaat het 7 jaar geleden zijn dat ik mijn eerste hondje Salina heb laten inslapen.
Op dat moment verging mijn wereld.
Het hondje waar ik jarenlang naar uitgekeken en op gewacht had.
Het hondje wat mij leerde wat het is om een hond te hebben.
Mijn lieve Salina... We hadden afgesproken dat ze 20 jaar zou worden.
Toen ze op 8-jarige leeftijd nierfalen kreeg, besefte ik dat ze de 20 waarschijnlijk niet zou halen, maar 15 jaar moest zeker lukken!
En toen werd ze op 10-jarige leeftijd zo ziek dat ik op dat moment geen andere uitweg meer zag dan haar te laten inslapen.
Ik heb gehuild, gebruld, geschreeuwd,...
En toen weer verder gegaan alsof er niks aan de hand was.
Want dat is wat je doet.
Zo leert de maatschappij het ons aan.
Je huilt effe en je gaat weer door.
Om een mens mag je een jaar huilen, om een hond of kat een week ongeveer, een konijn of cavia een dag en laten we het over kippen en eenden maar niet hebben.
Of dit is althans hoe het voor mij aanvoelt, hoe ik de maatschappij beleef.
Maar het verlies van Salina hakte er bij mij in.
Langs de buitenkant merkte je niks, maar langs de binnenkant was ik aan het sterven.
Het gemis, de spijt en schuldgevoelens, het verlangen om haar nog 1 keer bij mij te hebben, nog 1 laatste wandeling,...
Het vrat me vanbinnen op.
Maar "ze zeggen" dat het overgaat en "tijd heelt alle wonden".
Dus ik wachtte en wachtte...
Vroeg me 1000 keer af wanneer het dan overgaat en wanneer de tijd dan de wonden geheeld heeft want bij mij leek er juist niks te gebeuren.
Ik bleef een krop in de keel krijgen als ik over haar sprak (die ik dan heel vakkundig wegslikte want 'dat hoort zo'),
ik bleef haar zo ont-zet-tend hard missen, het leek alleen maar erger te worden.
Na een paar jaar had ik mezelf dan ook bestempeld als 'abnormaal' en 'zo gevoelig/huilerig dat het gênant wordt'
En ik bleef wachten tot het overging....
Ondertussen heb ik nog van heel veel dieren afscheid genomen, de ene deed meer pijn dan de andere maar geen enkele raakte aan de pijn die het verlies van Salina had veroorzaakt en bij allemaal deed ik hetzelfde;
even huilen en weer door, alsof er niks gebeurd was.
En toen gebeurde er eind april 2023 iets waardoor ik helemaal vastliep in mijn verdriet.
Op een avond werden mijn eenden gepakt door de vos.
Mijn grappige eendjes die mij altijd aan het lachen brachten.
Mijn eenden die ik 5 jaar daarvoor, super impulsief gekocht had maar wat achteraf de beste impulsieve aankoop ooit zou blijken.
Mijn lieve, lieve eendjes... In 1 keer weggerukt uit het leven, uit mijn leven.
Ik was er kapot van, voelde mij verslagen.
En ik voelde mij ontzettend schuldig... Had ik ze maar 1 uurtje vroeger opgesloten, dan waren ze er nu nog geweest...
De dagen erna voelde aan als de hel, nog nooit heb ik zo hard en zo lang gehuild om een dier.
Het onbegrip in mijn omgeving was enorm; "het zijn toch maar eenden", "je kan toch gewoon nieuwe kopen", "is bij mij ook al een paar keer gebeurd dat alles gepakt werd door de vos".
Mijn leven stond op z'n kop en iedereen deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Niemand leek te begrijpen dat het voor mij niet 'zomaar' eenden waren, dat ze niet 'zomaar' eventjes te vervangen zijn.
Het waren Harry, Dot, Dora, Millie & Rox.
Elk met hun eigen karaktertje, persoonlijkheid en eigenaardigheden.
Onvervangbaar.
Het verdriet wat de dood van mijn eenden veroorzaakte, raakte ook opnieuw het verdriet om Salina aan.
Het was dezelfde wanhoop, dezelfde schuldgevoelens "had ik maar...", hetzelfde gevoel van verslagenheid.
En alsof dat nog niet genoeg was, startte er toen voor mij een periode waarin ik van het ene na het andere dier afscheid moest nemen.
Konijnen, cavia's, kippen, kuikens, hond...
Niks bleef gespaard.
Het ene dier was nog maar amper begraven of ik stond al met het volgende bij de dierenarts.
Er leek geen stoppen aan.
En mijn verdriet?
Daar was nu zelfs geen tijd en ruimte meer voor...
Op enkele maanden heb ik afscheid genomen van 20 dieren (normaal gezien is dit op jaarbasis +/- 4-5).
Alsof het Universum wilde zeggen; jij wil verdriet dragen? Hier heb je wat verdriet!
Na enkele maanden werd het terug wat rustiger, de "dodengolf" leek gestopt te zijn, of toch alleszins wat getemperd.
En daar stond ik dan met al mijn verdriet.
Ik droeg al zoveel van Salina en de eenden en dan dit er allemaal nog eens bovenop.
Mijn emmertje zat zo vol, dat ik er nu echt niet meer omheen kon.
Effe huilen en weer door, ging niet meer lukken.
Ik begon een zoektocht naar wat ik met al dat verdriet moest en hoe ik ermee kon leren omgaan.
Het inspireerde me uiteindelijk om een opleiding tot rouw- en verliescoach te volgen.
Om mijn eigen stukken te kunnen begrijpen en aan te pakken en om anderen te helpen,
bij het verlies van dierbaren maar in het bijzonder bij het verlies van een dier.
De impact hiervan kan zo groot zijn, dat het een weerslag heeft op je hele leven,
echter wordt het door de maatschappij niet erkend en aan de kant geschoven als "het is maar een dier",
niet beseffende hoeveel positieve energie een dierenziel in een mensenleven kan geven...
In mijn komende blogs vertel ik over de inzichten die ik kreeg en hoe ik leer omgaan met mijn verdriet.
Reactie plaatsen
Reacties
Beste Lindsay, hier herken ik jou helemaal in. Zo'n groot hart voor je dieren. En het klopt wat je zegt dat de meeste mensen voor zo'n verdriet geen begrip hebben. Heel goed dat je nu deze opleiding volgt. Veel succes. En hopelijk gaat het je lukken om van jouw pijn een positief verhaal te maken.
Dankjewel voor die lieve woorden Marie-Louise!
(Ik ben er na 9 maanden eindelijk achter hoe je een bericht kan beantwoorden, hihi.)
Lieve Lindsay, ik heb je verhaal gelezen al vele traantjes wegpinken. Ik herken je helemaal , ook ik heb 2 hondjes verloren door iemand anders zijn schuld . De machteloosheid die je voelt is verschrikkelijk . Wij hebben een melkveebedrijf en hebben in ons leven ook heel wat koeien verloren. Mensen zeggen het is maar een koe maar voor mij zijn het mijn lievelingen.. iedere keer dat ik er eentje moest verliezen hetzij door ziekte hetzij door ouderdom gaan er steken door mijn hart
Twee weken geleden hebben wij onze trouwste en liefste schat Lucie moeten brengen naar het slachthuis wegens ongeneeslijk ziek. Tranen met tuiten heb ik gehuild en nog steeds ,alles is nog zo vers
Ik vind het mooi dat je deze blog schrijft dan kan je jouw verdriet verwoorden . Ik wens je nog heel veel sterkte en hou je schrijven verder aan..Vele groetjes. Gerda
Beste Gerda,
Ik wilde zo graag reageren op je bericht, maar kwam er helaas niet achter hoe dat moest, 9 maanden later heb ik eindelijk het knopje gevonden.
Ik hoop dat je het verlies van jullie lieve Lucie ondertussen een beetje een plaats hebt kunnen geven.
Ik kan me inbeelden dat wanneer je een melkveebedrijf hebt, mensen het inderdaad raar vinden als je verdriet hebt om die dieren.
Wat mensen niet beseffen, is dat jullie dag in dag uit met die koeien bezig zijn, je spendeert er uiteindelijk meer tijd mee dan met vrienden en familie.
Je kent hun karakter en hun eigenaardigheden, je weet perfect wat iedereen nodig heeft om gelukkig te zijn,...
Wanneer je ze dan naar het slachthuis moet brengen, laat dat een groot gat achter, in de stal maar zeker ook in je hart!
Dankjewel voor je lieve woorden!
Door omstandigheden het schrijven wat aan de kant geschoven, maar 1 van mijn honden die 4 maanden geleden overleden is, heeft me weer op het pad gezet.
Lieve Lindsay. Ik heb je blog gelezen Het is zo herkenbaar. Ik rouw sinds juni 2022 om mijn liefste hond Lady. Ik kan haar dood heel moeilijk verwerken . In het begin werd er ook om gelachen als ik het vertelde en er om moest huilen. Het was toch maar een beest ? werd er gezegd. Nou, dat kwam helemaal hard aan, de vrouw die dat zei, die heb ik in sympathie een stuk lager staan .
Ik las ook dat het verwerken 8 maanden kon duren . Nou, inmiddels is het 16 maanden en ik heb er nog steeds heel veel verdriet van .
Geef het gewoon de tijd.. Ik rouw nog steeds om haar , maar huil als ik alleen ben. Niemand die het nog raar zal vinden.
Heel veel sterkte. Veel liefs van mij , Maddie.
Lieve Maddie,
Na 9 maanden heb ik eindelijk gevonden hoe ik kan antwoorden...
Ik hoop dat je verdriet om het verlies van Lady ondertussen een beetje meer verzacht is.
Mijn doel is om mensen er meer van bewust te maken welke impact een dier en het verlies er van kan hebben op je leven. Dat het echt niet raar is om te huilen om een dier, ook al is het al maanden/jaren geleden overleden.
Ik hoop dat er een dag komt dat jij niet meer enkel kan huilen als je alleen bent, maar ook als je omringt bent door mensen, en dat niemand dat raar zal vinden... XxX...
Beste Lindsay, wat fijn dat je deze blog gemaakt hebt en uw diepste gevoelens deelt met ons. Ik ben 4 weken geleden onze greyhound verloren op zeer tragische wijze. Hij is op de hondenweide tegen een paal gelopen en in de gracht gesmakt aan zeer hoge snelheid en een uur later gestorven. De milt was volledig afgescheurd en hij is leeggebloed. Nu adopteer ik al meer dan 20 jaar honden en in de laatste 11jaar heb ik 11 honden moeten verliezen. Allen aan ziekte, sommige zijn te vroeg moeten gaan en ik ga telkens tot op de bodem van verdriet, maar deze keer is het verdriet van een ganse andere orde en ik kan er helemaal niet mee om. Ik verga van de pijn, schuldgevoel en gemis. Zo plots uit ons leven gerukt, elke cel in mijn lichaam doet pijn. Ik zoek hulp, maar niks helpt.
Lieve Dorine,
Het spijt me dat ik nu pas reageer, ik kwam er maar niet achter hoe dat moest, nu eindelijk wel.
De manier waarop jij je lieverd verloren bent is afschuwelijk, ik kan me alleen maar proberen in te beelden hoe dat voelt en zelfs dat zal enkel een fractie zijn van de pijn die jij gevoeld hebt.
Ik hoop heel erg dat de pijn ondertussen wat minder is en dat de emoties wat verzacht zijn.
En 11 honden op 11 jaar is ook niet niks, maar dankjewel om er zovele nog een warme thuis te geven!
Ik wens jou nog heel veel warmte en liefde toe... XxX...