Mijn allerliefste Mona

Mona was de 10 gepasseerd en ondanks dat het nog super goed met haar ging, is dat voor een Berner Sennen een behoorlijke leeftijd, de laatste maanden begon ze ook wat last te krijgen van ouderdomskwaaltjes en haar lijf voelde regelmatig stijf en stram. 
Begin maart was ze nog goed ziek geweest en ondanks dat ze zich daar weer door gesparteld heeft,
zei iets in mij dat dat het begin van het einde was.
Al had ik nooit kunnen denken dat dat einde er zo snel en onverwacht zou zijn...

Zaterdag 23 maart heb ik telepathisch contact met haar om te checken hoe het met haar gaat.
Ze geeft aan dat ze heel moe is en dat het einde nadert, maar dat het nog wel gaat.
Tijd dus om het met haar te hebben over haar dood, wat haar wensen en noden zijn.
(Dit is iets wat ik geleerd heb uit Salina haar dood, maar daarover later meer.)
Ze geeft aan dat ze uit zichzelf wil sterven en dat ze er absoluut geen dierenarts bij wil hebben.
Ze had echt een hekel aan dierenartsen,
gelukkig heeft ze die in haar leven nooit veel nodig gehad en ook bij haar overlijden wilde ze er geen aan te pas hebben. 
Ok, goed om te weten!
Op dat moment had ik het gevoel dat we nog wel een week of 3 zouden hebben,
ik zou dus later nog wel eens inchecken om de details te bespreken... 

Zondagavond 24 maart gaan we om 22.30u slapen,
de honden krijgen allemaal nog een slaapwel-koek en ik laat ze achter met de woorden "Slaapwel meisjes, tot morgen!"
Niet wetende dat die 'morgen' voor Mona nooit meer zou komen... 

's Nachts word ik om 3u wakker omdat ik heel dringend moet plassen, toch besluit ik om de 1 of andere reden te blijven liggen.
Om 4u word ik opnieuw wakker en toen kon ik niet anders meer dan naar het toilet te gaan. 
Wanneer ik beneden kom, tref ik Mona levenloos aan...

Wat er op dat moment door mij doorgaat is met geen woorden te beschrijven...

De shock, de pijn, de vragen,...
Dit kan niet! Waarom? HOE DAN!? 
Minutenlang heb ik naar adem staan snakken, de aarde onder mijn voeten weggeslagen...
Terug naar boven gelopen, daar staan brullen en krijsen, een oerpijn die door mij doorgaat...
Beneden komen om dan weer geconfronteerd te worden met haar dode lichaam...
Het is echt waar... Ze is écht dood...
Dit kan niet... Dit kan niet... Dit kan niet... 
DIT KAN TOCH NIET!? 

We hebben geen afscheid genomen,
ik heb geen laatste foto kunnen nemen,
geen laatste knuffel,
haar niet kunnen vertellen dat ik ontzettend veel van haar hou en dat ik haar zal missen,
geen sorry kunnen zeggen voor al de keren dat ik nog sorry moest zeggen,
geen laatste wandeling,
geen laatste maaltijd,
geen laatste snoepje,...
Geen laatste niks... Gewoon, poef, en ze was weg... 

25 maart 2024, hij staat in mijn geheugen gegrift...

De eerste 2 dagen ben ik verdronken in pijn en verdriet, maar ook in vreselijke schuldgevoelens...
Wat had ik gemist? Wat heb ik over het hoofd gezien? 
En mijn hart brak bij de gedachte dat ze helemaal alleen is moeten sterven...
Ik had zo graag bij haar geweest op dat moment, haar willen ondersteunen en geruststellen...
Waarom was me dat niet gegund geweest? 

Uiteindelijk ging de grootste shock liggen, kwam ik weer bij meZelf en lukte het om contact te maken met Mona.

Het eerste wat ze me liet zien, was dat ze vrolijk spelend met Bente door een weide liep.
(Bente is onze eerste Berner waar zij 3 jaar mee samen geleefd heeft.)
Eindelijk kon ze weer spelen op haar manier,
want die stomme poedels (niet mijn woorden! :p) snapten niks van haar spel, dus daar mee spelen was niet leuk.
Ze was zo blij dat dat met Bente weer wel kon. 
Ze was ook blij om van haar lichaam verlost te zijn,
ze was zo moe en haar lichaam werd uiteindelijk een last voor haar, nu was ze daar van verlost. 
En waarom ze er zo stiekem tussenuit geknepen is zonder afscheid te nemen? 
Ze kon niet anders...
Ze hield zo veel van ons, dat als wij bij haar waren geweest, het voor haar niet mogelijk was geweest om haar lichaam los te laten en dan was er misschien toch een dierenarts aan te pas gekomen en dat wilde ze écht niet.
Dus koos ze er voor om het op deze manier te doen...
Toen ik om 3u de eerste keer wakker werd, zat ze midden in het stervensproces,
dat is de reden dat ik toen niet naar beneden ben (mogen) gaan.
Om 4u trof ik inderdaad een lichaam aan wat nog warm was, maar niet meer warm genoeg om nog een reanimatiepoging op te doen. 

Deze antwoorden hebben, helpt enorm bij mijn rouwproces.
Mijn Ziel heeft er een bepaalde rust in gevonden dat Mona het zo wilde en dat het helemaal volgens haar wens gegaan is, maar mijn Mensje kan met momenten nog enorm boos, verdrietig en helemaal verscheurd zijn.
En dat is normaal... Dat is ok! 
Mona heeft 10,5 jaar deel uitgemaakt van mijn leven.
10,5 jaar stond zij élke dag voor mij klaar en ik voor haar.
10,5 jaar was zij 1 van mijn beste vriendinnen.
Ons zonnetje in huis...
Ondanks dat zij energetisch heel veel bij mij is en mij pusht en steunt om stappen in mijn leven te zetten, mis ik haar fysiek heel erg. 
Haar zachte vacht waar je helemaal in kon wegduiken, haar lompe poten in mijn gezicht of haar guitige blik als ze op haar rug lag te spartelen van plezier. 
Mijn wereld is een stukje donkerder nu mijn zonnetje niet meer in ons huis straalt... 

Maar ook dit zal ik weer een plekje weten te geven en zien te transformeren in iets moois...
Als Mona me 1 ding geleerd heeft, dan is het om van elke dag een feestje (proberen) te maken,
want je weet werkelijk nooit wanneer het de laatste is...