9 jaar geleden kwamen Sam & Billy in ons leven.
Eigenlijk waren we helemaal geen kattenmensen, maar iemand met een redderscomplex, moet kunnen redden als er iets te redden valt.
En dus waren we plots 2 katten rijker.
De eerste 2 jaar leefden ze, wegens wonen langs een gevaarlijke baan, permanent binnen.
2 niet-kattenmensen in combinatie met 2 katten in een piepklein huisje, het was niet altijd even gezellig.
Hierdoor ontstonden er gedragsproblemen, waardoor er nog meer irritaties ontstonden en de cirkel was compleet.
Ik liep me vaker af te vragen wat ik met ze moest, dan dat ik van ze kon genieten.
Maar herplaatsen kwam niet bij me op, daarover had ik geleerd dat je dat niet doet, zelfs niet als dat beter zou blijken voor het dier.
Na 2 jaar verhuisden we naar onze huidige plek, vanaf nu konden ze veilig buiten lopen.
Wat een verademing was dat!
Niet meer constant op elkaars lip zitten, ze konden hun energie buiten kwijt.
Sam kwam nog regelmatig binnen, maar Billy koos er na een tijd voor om hoofdzakelijk buiten te leven.
Hij ging volledig zijn eigen gang, kwam alleen nog naar huis om te eten, verder waren we vreemden voor elkaar.
Een jaar geleden werd Sam ziek, serieus ziek.
En daar kwam mijn redderscomplex weer boven.
Maar dit keer gebruikte ik het positief!
Ik begon hem healings te geven en deed zwaar energiewerk op hem.
Hier genoot hij enorm van en na 8 jaar begonnen we eindelijk een band te krijgen.
Na 8 jaar begon ik hem eindelijk te zien voor wie hij was, ipv 'die vervelende kat'.
Hierdoor ging ik eens heel eerlijk kijken, naar welke rol ik de voorbije jaren in hun leven had gespeeld.
Dat was geen al te mooie rol en ik begreep nu ook heel goed waarom Billy nog amper binnen kwam.
En toen had ik 2 keuzes;
1) In een slachtofferrol kruipen en de rest van mijn leven blijven jammeren over wat ik fout gedaan had.
2) Mezelf vergeven en besluiten om het vanaf nu anders te doen.
Sam had me duidelijk al vergeven en genoot heel erg in het HIer & Nu.
Dus besloot ik dat voor mezelf ook te doen.
Ik besloot om ook bij Billy om vergeving te vragen.
Maar hij was minder vergevingsgezind;
"Kom je ook wat laat mee af, nu hoeft het voor mij ook niet meer".
Oké... Auw!
Die had ik niet zien aankomen.
Ook nu had ik weer 2 keuzes;
1) De rest van mijn leven blijven jammeren dat Billy boos op me is.
2) Mezelf vergeven en besluiten om het vanaf nu anders te doen.
Ik koos voor het 2de.
Ik vergaf mezelf voor al die jaren dat ik hem niet altijd even leuk behandeld had, en ik besloot vanaf nu altijd lief en vriendelijk voor hem te zijn, ondanks dat hij mij de helft van de tijd negeerde.
En toen begonnen er 'wonderen' te gebeuren...
Helemaal uit zichzelf begon hij vaker en vaker binnen te komen...
Hij bleef al eens binnen om een dutje te doen...
Zijn dutjes binnen werden langer en langer...
We creëerden plekjes waar hij kon slapen en hij gebruikte die ook...
We kochten speelgoed en voorzichtig speelden we een eerste keer sinds jaren met elkaar...
We zijn nu enkele maanden verder en Billy is een compleet andere kat, dan dat ik hem bijna 9 jaar lang gekend heb.
Elke morgen zit hij steevast mee op de yogamat.
Door de dag doet hij dutjes op zijn lievelingsplekjes doorheen het huis.
En wanneer ik 's avonds in de zetel ga zitten, ligt meneer half op de leuning, half op mijn schouder...
Stillaan is hij mijn beste vriend aan het worden <3
Heeft Billy me ondertussen vergeven?
Geen idee, ik heb het hem niet meer gevraagd.
En dat is ook niet zo belangrijk.
Ik heb mezelf vergeven, daardoor kon IK verder.
Er kwam weer beweging in de energie,
en daardoor kon Billy ook ander gedrag gaan vertonen.
Vergeef Jezelf voor je Verleden,
en het Hier & Nu toont je een andere Realiteit.
Dankbaar voor de lessen die ze mij geleerd hebben,
en nog steeds leren.
Dankbaar voor hun geduld met mij.
Dankbaar voor de 2de kans die we gekregen hebben.
Reactie plaatsen
Reacties